از وقتی که یاد داریم وخطبا بالای منابر ونویسندگان در کتابها قید کرده اند امیر المومنین مظلومترین انسانهاست حتی خود حضرت فرمود: ما زلت مظلوماً( ما زال در ادبیات عرب دلالت بر همیشگی بودن یک چیز است در گذشته وآینده) امیرالمومنینی که اشرف مخلوقات بعد نبی مکرم اسلام می باشد وبا آن همه فضیلت ومقام نزد خداوند متعال که فضائل علی وشخصیت علی را بنا به روایتی از نبی مکرم اسلام کسی نمیداند جز خدا ورسول خدا.فقط به یک روایت بسنده می کنم وعزیزان را به کتب روایی شیعه واهل سنت  در باب فضائل امیرالمومنین ارجاع می دهم.

قال رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم :

من أراد أن یَنظُرَ إلی إسرافیل فی هیبته و الی میکائیل فی رتبته و الی جبرئیل فی جلالته و الی آدم فی علمه و الی نوح فی خشیه و الی ابراهیم فی خُلَّته و الی یعقوب فی حزنه و الی یوسف فی جماله و الی موسی فی مناجاته و الی ایوب فی صبره و الی یحیی فی زهده و الی عیسی فی عبادته و الی یونس فی ورعه و الی محمدِ فی حسبه و خلقه ،‌فلینظر الی علی . فأن فیه تسعین خصلة من خصال الانبیاء جمعها الله فیه و لم یجمعها فی احدٍ غیره .                            (ینابیع الموده جلد 2 ، باب 56)

رسول خدا (ص) فرمود : هر کس اراده کند ، اسرافیل را در هیبتش و میکائیل را در رتبه اش و جبرئیل را در جلالتش و حضرت آدم را در علمش و نوح را در خشیتش و ابراهیم را در دوستیش و یعقوب را در حزنش و یوسف را در جمالش و موسی را در مناجاتش و ایوب را در صبرش و یحیی را در زهدش و عیسی را در عبادتش و یونس را در ورعش و حضرت محمد (ص) را در حسب و خلقش تماشا کند به علی بن ابیطالب (ع) نگاه کند ، براستی خداوند در او نود خصلت از صفات انبیاء را جمع کرده است که در غیر او جمع نفرموده اس.

با این همه ویژگی چرا علی مظلوم شد؟وچقدر مظلوم شد؟میزان غربت علی علیه السلام را باید از نخلستانهای مدینه وچاه های کوفه ومدینه پرسید که شبها همراز علی بودند.باید از پیرمرد جوزانی کوفه پرسید که هم غذای علی بوده.غربت به حدی است که می گفتند علی مگر نماز هم میخواند مسجد چه می کرد؟باید از تاریخ پرسید که چرا قبر آقای من وشما 130 سال باید مخفی باشد؟مگر علی چه کرد که حجاج بن یوسف 40 سال بعد علی آمد ودنبال قبر علی که جسارت کند وهتک حرمت کند به ساحت مقدس مولا؟علی که بیشترین خدمت را به فقرا ویتیمان کوفه کرد وبزرگترین ظلم هارا از همین یتیمان کوفه دید.مگر علی چه کرد با کوفیان 20 سال بعد فرزندش را به مسلخ کربلا کشاندند وآن جنایت عظمی را مرتکب شدند فقط به یک جرم چون از علی کینه به دل داشتند؟ مگر علی چه کرد که حمید بن قحطبه در یک شب 60 نفر از سادات هاشمی را به دستور هارون الرشید گردن میزند؟مگر علی چه کرد که 1400سال بعد،یعنی  الان در یمن وعراق وافغانستان وسوریه و....شیعه را قتل عام می کنند فقط وفقط به یک جرم چون محب علی هستند؟اگر میبینید در عراق وسوریه کودکان را حتی ذبح می کنند چون نامشان علی وفاطمه است اینها همه به خاطر کینه هایی است که از علی به دل دارند..... وهزاران سند دیگر بر میزان غربت مولایمان علی.

حال چرا غریب ومظلوم بود؟

تاریخ صدر اسلام را بنگرید.از همان روز اول دعوت علنی پیامبر نام علی می درخشد. با اینکه کودک است ولی به نام جانشین پیامبرمعرفی می شود.در سختی ها کنار پیامبر است.هرکجا خواستند اسلام را نابود کنند علی مانع شد.

وَ بَعْدَ اَنْ مُنِی بِبُهَمِ الرِّجَالِ وَ ذُوْبَانِ العَرَبِ وَ مَرَدَهِ اَهْلِ الکِتَابِ کُلَّمَا اُوقَدُوا نَاراً لِلْحَرْبِ اَطْفَاهَا اللهُ؛ پس از سختی‌های کوچک و بزرگ و بعد از اینکه گرفتار شجاعان نادان و گرگان عرب وکسانی از اهل کتاب که راه سرپیچی طی کردند، گردید، هرگاه جنگی می‌افروختند، خداوند آن را خاموش می‌ساخت.»

«اَوْ نَجَمَ قَرْنٌ لِلشَّیطَانِ وَ فَغَرَتْ فَاغِرَهٌ مِنَ المُشْرِکِینِ قَذَفَ اَخَاهُ فِی لَهَوَاتِهَا فَلا ینْکَفِئُ حَتَّی یطَاُ صِمَاخَهَا بِاَخْمَصِهِ وَ غَمَدَ لَهَبَهَا بِسَیفِهِ؛ [هر گاه] شاخ شیطان نمایان می‌گشت و فتنه‌های مشرکان دهان می‌گشود، [پدرم] برادرش علی علیه‌السلام را در کام آنان می‌افکند [و آنها را به وسیله او سرکوب می‌کرد] و او از این مأموریت‌های خطرناک باز نمی‌گشت، مگر زمانی که سرهای دشمنان را پای مال می‌کرد [و بینی‌های آنان را به خاک می‌مالید] و آتش جنگ را با آب شمشیرش خاموش می‌کرد.»( خطبه فدک حضرت زهرا سلام الله علیها.)

در لیلة المبیت آمدند کار را تمام کنند دیدند علی آنجاست.در بدر بزرگانشان به دست علی به هلاکت رسیدند.در احد مجددا آمدند وحتی پیامبر اکرم را زخمی کردند ولی باز علی مانع شد در خندق در خیبر و.....همیشه علی را مانع خود می دیدند.کار به جایی رسید که می گفتند مشکل ما که پیامبر نیست مشکل ما علیست.نتوانستند کاری از پیش ببرند..همیشه امیر المومنین پوزه آنها را به خاک مالید واینها کینه شد در دل آنها ولی تا پیامبر زنده است نمیتوانند تلافی کنند.لذاست که بلافاصله بعد رحلت نبی مکرم همه سفارش ها را کنار گذاشته وعقده های چند ساله خود را خالی نمودند.وهر روز بر دشمنی آنها با علی وآل عل ومحب علی بیشتر شد.

والسلام

التماس دعای فراوان.

مدح حضرت امیرالمومنین علی(ع):

نه مراست قدرت آنکه دم، زنم از جلال تو یا علی
نه مرا زبان که بیان کنم ، صفتِ کمال تو یا علی
شده مات عقل موحدین ، همه در جمالِ تو یا علی
چو نیافت غیر تو آگهی، ز بیانِ حالِ تو یا علی
نبرد به وصف تو ره کسی ، مگر از مقالِ تو یا علی
هله ‌ای مُجلّیِ عارفان ، تو چه مطلعی تو چه منظری
که ندیده‌ام به دو دیده‌ام ، چو تو گوهری چو تو جوهری
هله ‌ای مولّه عاشقان، تو چه شاهدی تو چه دل بَری
چه در انبیا چه در اولیا ، نه تو را عدیلی و هم¬سَری
به کدام کس مَثلت زنم که بُوَد مثالِ تو یا علی
توئی آنکه غیر وجود خود ، به شهود وغیب ندیده‌ای
فَقرات نفس شکسته‌ای ، سُبحاتِ وَهم دریده‌ای
همه دیده‌ای نه چنین بود شه من تو دیده‌ی دیده‌ای
ز حدودِ فصل گذشته‌ای ، به صعودِ وصل رسیده‌ای
ز فنای ذات به ذاتِ حق ، بُوَد اتّصال تو یا علی
چو عقول و افئده را نشد ، ملکوتِ سرّ تو مُنکشف
همه گفته‌اند و نگفته شد ، ز کتابِ فضل تو یک الف
ز بیانِ وصف تو هر کسی ، رقم گمان زده مختلف
فصحای دهر به عجز خود ، ز ادایِ وصف تو معترف
بُلغای عصر به نطقِ خود ، شده‌اند لالِ تو یا علی
تویی آن که در همه آیتی، نگری به چشم خدای بین
شده از وجودِ مقدّست ، همه سرّ کَنزِ خفا مبین
تویی آن که از کُشِفَ الغطا ، نشود ترا زیاده یقین
ز چه رو دَم از أنا ربکّم نزنی ، بزن بدلیل این
که به نورِ حق شده منتهی ، شرفِ کمال تو یا علی
تو همان درخت حقیقتی ، که در این حدیقه‌ی دنیوی
أنا ربّکم تو زنی و بس ، به لسان تازی و پهلوی
ز بروق نورِ تو مُشتعل ، شده نارِ نخله‌ی موسوی
ز تو در لسانِ موحّدین ، بُوَد این ترانه‌ی معنوی
که انا الحق است به حقِ حق ، ثمرِ نهالِ تو یا علی
تویی آن تجلّیّ ذوالمنن ، که فروغ عالم و آدمی
هله ‌ای مشیّتِ ذاتِ حق ، که به ذات خویش مُسلّمی
ز بروز جلوه ما‌خلق ، به مقام و رتبه مقدّمی
به جلالِ خویش مُجلّلی ، ز نوالِ خویش مُنعّمی
همه گنج ذاتِ مقدّست ، شده مُلک و مالِ تو یا علی
تو چه بنده‌ای که خدائیت ، ز خداست منصب و مرتبت
احدی نیافت ز اولیا ، چو تو این شرافت و منزلت
رسدت ز مایه‌ی بندگی ، که رسی به پایه‌ی سلطنت
همه خاندانِ تو در صفت، چو توأند مشرقِ معرفت
شده ختم دوره‌ی عِلم و دین ، به کمالِ آل تو یا علی
تو همان مَلیکِ مُهیمنی ، که بهشت و جنّت و نه فلک
پیِ جستجوی تو سالکان ، به طریقت آمد یک به یک
شده ذکرِ نام مقدّست ، همه وِردِ اَلسنه‌ی مَلَک
به خدا که احمدِ مصطفی ، به فلک قدم نزد از سَمَک
مگر آنکه داشت در این سفر طلبِ وصالِ تو یا علی
تویی آن¬که تکیه‌یِ سلطنت ، زده‌ای به تخت مؤبّدی
ز شکوه شأن تو بر مَلا ، جَلَواتِ عِزِّ ممجّدی
به فرازِ فرقِ مبارکت ، شده نصب تاج مُخلّدی
متصرّف آمده در یَدَت ، ملکوتِ دولتِ سرمدی
تو نه آن شهی که ز سلطنت ، بود اعتزالِ تو یا علی
به می خُمِ تو سِرشته شد ، گِل کاس جانِ سبوکشان
به پیاله‌ی دلِ عارفان ، شده ترکِ چشمِ تو می‌فشان
ز رَحیقِ جام تو سرگران، سِر سرخوشان،دل بیهُشان
نه منم ز باده‌ی عشق تو ، هله مست و بی‌دل و بی‌نشان
همه کس چشیده به قدرِ خود ، ز میِ زُلالِ تو یا علی
منم آن مجرد زنده دل که دم از ولای تو می زنم
ره کوه و دشت گرفته ام قدم از برای تو میزنم
به همین نفس که تو دادیم نفس از ثنای تو می زنم
شب و روز حلقه التجا بدر سرای تو میزنم
نروم اگر بکشی مرا ز صف نعال تو یا علی
تویی آن¬که سِدره‌ی مُنتهی ، بُودَت بلندیِ آشیان
به مکان نیائی و جلوه‌ات ، به مکان ز مشرقِ لا‌مکان
رسد استغاثه‌ی قدسیان ، به درت ز لانه‌ی بی‌نشان
چو به اوج خویش رسیده‌ای ‌، ‌ز عِلوّ قدر و سُموشّان
همه هفت کرسی و نُه طبق ، شده پایمال تو یا علی
نه همین بس است که گویمت ، به وجودِ جود مکرّمی
تو مُنزّهی ز ثنای من ، که در اوجِ قُدس قدم نَهی
نه همین بس است که خوانم اَت ، به ظهورِ فیض مقدّمی
به کمال خویش معرّفی ، به جلالِ خویش مُسلّمی
نه مراست قدرت آنکه دم ، زنم از جلال تو یا علی
تویی آن که میم مشیّتت ، زده نقشِ صورتِ کاف و نون
به کتابِ عِلم تو مُندرج ، بُوَد آن چه کان و ما‌یکون
فلک و زمین به اراده‌ات ، شده بی‌ سکون شده با سکون
تویی آن مُصوّرِ ما‌خَلَق ، که من الظّواهر و البطون
بُوَد این عوالم کُن فکان، اثرِ فعال تو یا علی
تویی آن که ذات کسی قرین ، نشده است با احدیتّت
نرسیده فردی و جوهری ، به مقام مُنفردیتت
تویی آن که بر احدیّتت ، شده مُستند صمدیّت
نشناخت غیر تو هیچ‌کس ، ازّلیتت ابدّیتت
تو چه مبدأ‌یی که خبر نشد ، کسی از مآلِ تو یا علی
تو که از علایق جان و تن ، به کمالِ قُدس مُجرّدی
تو که فانی از خود و مُتّصف ، به صفاتِ ذاتِ محمّدی
تو که بر سرائرِ معرفت ، به جمالِ اُنس مُخلّدی
به شؤنِ فانیِ این جهان ، نه مُعطّلی نه مقیّدی
بود این ریاست دنیوی ، غم و ابتهالِ تو یا علی
تو همان تجلّیِ ایزدی ، که فراز عرشی و لا مکان
خبری ز گردش چشم تو ، حرکات گردش آسمان
دهد آن فؤاد و لسان تو ، ز فروغ لوح و قلم نشان
تو که ردّ شمس کُنی عیان ، به یکی اشاره‌ی ابروان
دو مُسخّر آمده مِهر و مَه ، هله بر هلالِ تو یا علی
هله‌ای موحّدِ ذاتِ حق، که به ذات ، معنی وحدتی
به تو گشت خِلقتِ کُن فکان ، که ظهورِ نورِ مشیّتی
هله ای ظهورِ صفاتِ حق، که جهان فیضی و رحمتی
چو تو در مداینِ علمِ حق ، ز شرف مدینه‌ی حکمتی
سَیَلانِ رحمت حق بُوَد ، همه از جِبال تو یا علی
بنگر [فؤاد] شکسته را ، به دَرَت نشسته به التجا
اگرش بِرانی از آستان ، کُند آشیان به کدام جا
به سخا و بذل تواش طمع ، به عطا و فضلِ تواش رجا
ز پناهِ ظلِّ وسیع تو ، هم اگر رود برود کجا
که محیط کون و مکان بُوَد فلکِ ظلالِ تو یا علی