برای سیر الی الله افراد راههای مختلفی را انتخاب می کنند.برخی سراغ ذکر واذکار می روند وبرخی سراغ ریاضت وسختی ولی هیچ یک از اینها توصیه نشده است.زیرا اذکار باید سند معتبر داشته باشند وآداب خاصی دارند واگر بخواهیم ذکر تاثیر گذار باشد باید مکمل اصلی را داشته باشد.ریاضت وسختی نیز باعث خستگی افراد می شود.در این دو روش امکان ریا وغرور وجود داردولی راه سوم راه امنی است وهیچ خطری وجود ندارد.این راه در طول تاریخ هزاران نفر را به مطلوب رسانده است.وآن راه اهل بیت علیهم السلام است.

رسول خدا فرمود:مثل اهل بیت من در میان شما مثل کشتی نوح است وهرکس در آن سوار شود نجات می یابد وهرکس آن را ترک کند غرق می شود.

درجای دیگر اهل بیت را به باب حطه در بنی اسرائیل تشبیه فرمودند.

امام صادق علیه السلام فرمودند:کلنا سفن النجاة ولکن سفینةالحسین اوسع واسرع

یعنی بهترین راه سیر الی الله حضرت سید الشهدا هستند.که با دو عمل می توان از طریق سید الشهدا به خدا رسید.

1- زیارت حضرت که بسیار با فضیلت است وباعث می شود حضرت در روز قیامت جبران کند.من زارنی زرته یوم القیامه ولو لم یکن الا فی النار لأخرجته

2- اشک برای حضرت که امام صادق علیه السلام فرمود حتی اگر به اندازه بال مگسی برای حضرت اشک بریزید خدا گناهان را می بخشد(مضمون روایت )

التماس دعا

/ عدّه‌ای وقتی این حرف را بشنوند، مطمئناً خواهند گفت «خوب بود فلانی این حرف را امروز نمیزد»خبرگزاری میزان-گروه سیاسی: رهبر معظم انقلاب در دیدار جمعی از روحانیون کهگیلویه و بویراحمد در تاریخ 17 خرداد 1373 بیان کردند:

« بنده خیلی متأسفم که بگویم در این سه، چهار سال اخیر، برخی کارها در ارتباط با مراسم عزاداری ماه محرّم دیده شده است که دستهایی به غلط، آن را در جامعه ما ترویج کرده‌اند. کارهایی را باب میکنند و رواج میدهند که هر کس ناظرِ آن باشد، برایش سؤال به‌وجود می‌آید. به‌عنوال مثال، در قدیم‌الایام بین طبقه عوام‌النّاس معمول بود که در روزهای عزاداری، به بدن خودشان قفل میزدند! البته، پس از مدتی، بزرگان و علما آن را منع کردند و این رسمِ غلط برافتاد. اما باز مجدّداً شروع به ترویج این رسم کرده‌اند و شنیدم که بعضی افراد، در گوشه و کنار این کشور، به بدن خودشان قفل میزنند! این چه کارِ غلطی است که بعضی افراد انجام میدهند!؟

قمه‌زدن نیز همین‌طور است. قمه‌زدن هم از کارهای خلاف است. میدانم عدّه‌ای خواهند گفت: «حق این بود که فلانی اسم قمه را نمیآورد.» خواهند گفت: «شما به قمه‌زدن چه‌کار داشتید؟ عدّه‌ای میزنند؛ بگذارید بزنند!» نه؛ نمیشود در مقابل این کارِ غلط سکوت کرد. اگر به‌گونه‌ای که طىّ چهار، پنج سال اخیرِ بعد از جنگ، قمه‌زدن را ترویج کردند و هنوز هم میکنند، در زمان حیات مبارک امام رضوان‌اللَّه‌علیه ترویج میکردند، قطعاً ایشان در مقابل این قضیه میایستادند. کارِ غلطی است که عدّه‌ای قمه به‌دست بگیرند و به سر خودشان بزنند و خون بریزند. این کار را میکنند که چه بشود؟! کجای این حرکت، عزاداری است؟! البته، دست بر سر زدن، به نوعی نشانه عزاداری است. شما بارها دیده‌اید، کسانی که مصیبتی برایشان پیش می‌آید، برسروسینه خود میکوبند. این نشانه عزادارىِ معمولی است.

اما شما تا به حال کجا دیده‌اید که فردی به خاطر رویکرد مصیبتِ عزیزترین عزیزانش، با شمشیر برمغز خود بکوبد و از سرِ خود خون جاری کند؟! کجای این کار، عزاداری است؟! قمه‌زدن، سنّتی جعلی است. از اموری است که مربوط به دین نیست و بلاشک، خدا هم از انجام آن راضی نیست. علمای سلف دستشان بسته بود و نمیتوانستند بگویند «این کار، غلط و خلاف است.» امروز روز حاکمیت اسلام و روز جلوه اسلام است. نباید کاری کنیم که آحاد جامعه اسلامىِ برتر، یعنی جامعه محبِ‌ اهل‌بیت علیهم‌السّلام که به نام مقدس ولىِّ عصر ارواحنافداه، به نام حسین‌بن‌علی علیه‌السّلام و به نام امیرالمؤمنین علیه‌الصّلاةوالسّلام، مفتخرند، در نظر مسلمانان و غیرمسلمانان عالم، به‌عنوان یک گروه آدمهای خرافىِ بیمنطق معرفی شوند.

من حقیقتاً هر چه فکر کردم، دیدم نمیتوانم این مطلب - قمه‌زدن - را که قطعاً یک خلاف و یک بدعت است، به اطّلاع مردم عزیزمان نرسانم. این کار را نکنند. بنده راضی نیستم. اگر کسی تظاهر به این معنا کند که بخواهد قمه بزند، من قلباً از اوناراضیام. این را من جدّاً عرض میکنم. یک وقت بود در گوشه و کنار، چند نفر دوْرِ هم جمع میشدند و دور از انظار عمومی مبادرت به قمه‌زنی میکردند و کارشان، تظاهر - به این معنا که امروز هست - نبود. کسی هم به خوب و بدِ عملشان کار نداشت؛ چرا که در دایره محدودی انجام میشد.

 اما یک وقت بناست که چند هزار نفر، ناگهان در خیابانی از خیابانهای تهران یا قم یا شهرهای آذربایجان و یا شهرهای خراسان ظاهر شوند و با قمه و شمشیر برسر خودشان ضربه وارد کنند. این کار، قطعاً خلاف است. امام حسین علیه‌السّلام، به این معنا راضی نیست. من نمیدانم کدام سلیقه‌هایی و از کجا این بدعتهای عجیب و خلاف را وارد جوامع اسلامی و جامعه انقلابی ما میکنند؟!

اخیراً یک بدعت عجیب و غریب و نامأنوس دیگر هم در باب زیارت درست کرده‌اند! بدین ترتیب که وقتی میخواهند قبور مطهّر ائمّه علیهم‌السلام را زیارت کنند، از درِ صحن که وارد میشوند، روی زمین میخوابند و سینه‌خیز خود را به حرم میرسانند! شما میدانید که قبر مطهّر پیغمبر صلواةاللَّه‌علیه و قبور مطهّر امام حسین، امام صادق، موسیبن‌جعفر، امام رضا و بقیه ائمّه علیهم‌السّلام را همه مردم، ایضاً علما و فقهای بزرگ، در مدینه و عراق و ایران، زیارت میکردند.

آیا هرگز شنیده‌اید که یک نفر از ائمّه علیهم‌السّلام و یا علما، وقتی میخواستند زیارت کنند، خود را از درِ صحن، به‌طور سینه‌خیز به حرم برسانند؟! اگر این کار، مستحسن و مستحب بود و مقبول و خوب مینمود، بزرگان ما به انجامش مبادرت میکردند. اما نکردند. حتی نقل شد که مرحوم آیت‌اللَّه‌العظمی آقای بروجردی رضوان‌اللَّه‌تعالیعلیه، آن عالم بزرگ ومجتهد قوی و عمیق و روشنفکر، عتبه‌بوسی را با این‌که شاید مستحب باشد، منع میکرد. احتمالاً استحبابِ بوسیدن عتبه، در روایت وارد شده است. در کتب دعا که هست.

به ذهنم این است که برای عتبه بوسی، روایت هم وجود دارد. با این‌که این‌کار مستحب است، ایشان میگفتند «انجامش ندهید، تا مبادا دشمنان خیال کنند سجده میکنیم؛ و علیه شیعه، تشنیعی درست نکنند.» اما امروز، وقتی عدّه‌ای وارد صحن مطهّر علی‌بن‌موسیالرّضا علیه‌الصّلاةوالسّلام میشوند، خود را به زمین میاندازند و دویست متر راه را به‌طور سینه‌خیز میپیماند تا خود را به حرم برسانند! آیا این کار درستی است؟ نه؛ این‌کار، غلط است. اصلاً اهانت به دین و زیارت است. چه‌کسی چنین بدعتهایی را بین مردم رواج میدهد؟ نکند این هم کار دشمن باشد؟! اینها را به مردم بگویید و ذهنها را روشن کنید.

عرض کردم: عدّه‌ای وقتی این حرف را بشنوند، مطمئناً از روی دلسوزی خواهند گفت «خوب بود فلانی این حرف را امروز نمیزد.» نه؛ من بایستی این حرف را میزدم. من باید این حرف را بزنم. بنده مسؤولیتم بیشتر از دیگران است. البته آقایان هم باید این حرف را بزنند. شما آقایان هم باید بگویید. امام بزرگوار، خطشکنی بود که هرجا انحرافی در نکته‌ای مشاهده میکرد، با کمال قدرت و بدون هیچ ملاحظه‌ای، بیان میفرمود. اگر این بدعتها و خلافها در زمان آن بزرگوار میبود یا به این رواج میرسید، بلاشک میگفت.

 البته عدّه‌ای هم که به این مسائل دل بسته‌اند، متاذّی خواهند شد که چرا فلانی به موضوع مورد علاقه ما این‌طور بی محبّتی کرد و با این لحن از آن یاد نمود. آنها هم البته، اغلب، مردمان مؤمن و صادق و بیغرضی هستند؛ اما اشتباه میکنند. وظیفه بزرگی که آقایان روحانیون و علما، در هر بخش و هرجا که هستید، باید برعهده داشته باشید، همانهاست که عرض شد. مجلس عزای حسین علیه‌الصّلاةوالسّلام، مجلسی است که باید منشأ معرفت باشد.»

السلام علیک یا اباعبدالله الحسین

یکی از راه های شناخت عاشورا وشخصیت حضرت سیدالشهدا علیه السلام مراجعه به نامه ها وگفتگو های حضرت است.

نامه اول: نامه به محمد حنفیه( فرمود: انی لم اخرج اشراً ولا بطرا ولا ظالماً ولا مفسداً،ولکن انما خرجتُ لطلب الاصلاح فی امة جدی رسول الله ارید ان آمر باالمعروف وأنهی عن المنکر....)

هدف از قیام در این نامه علاوه بر امر به معروف ونهی از منکر،اصلاح امت پیامبر عنوان شده است.معلوم می شود که جامعه اسلامی آن زمان تا چه حد به سمت انحرافات کشیده شده است که امام معصوم در صدد اصلاح آن بر می آید.جامعه ای که از قرآن واهل بیت فاصله گرفته وامام زمانش را کنار زده واعتماد به شخص فاسقی چون یزید نموده باید اصلاح شود. جامعه ای که اعتقادات وباورها وهمچنین رفتار ها اسلامی نیست بلکه ضد اسلام است باید اصلاح شود. لذا حسین علیه السلام قیام کرد تا در مقابل این انحرافات بایستد واعتقادات را اصلاح کند.

ضمن عرض تبریک عید سعید غدیر خم

قال رسول الله صلی الله علیه وآله وسلم:

لو أن الفیاض أقلام والبحر مداد والجن حُسّاب والإنس کُتّابٌ ما أحصوا فضائل علی بن ابی طالب(ابن حجر عسقلانی  از علمای اهل سنت در لسان المیزان)

اگر انبوه باغ ها قلم ودریه جوهر وجن حسابگر وانسان کاتب شوند نمتوانند فضائل علی را احصاء نمایند.

وقتی انسان این احادیث را که حتی در کتب اهل سنت آمده مطالعه مینماید افتخار می کند که شیعه ومحب آقاست.

در روایت دیگری آمده که پیامبر فرمودند:

إنَّ الله تبارک وتعالی جعل لأخی علی بن ابی طالب فضائل لا تحصی کثرةً

فمن ذکر فضیلةً من فضائله مقراً بها غفرالله له ما تقدم من ذنبه وما تأخر.ومن کتب فضیلة من فضائله لم تزل الملائکة تستغفر له ما بقی لتلک الکتابة رسمٌ.ومن استمع فضیلة من فضائله کفَّرالله له الذنوب التی إکتسبها من الإستماع ومن نظر إلی کتابٍ من فضائله کفّرالله له الذنوب التی إکتسبها بانظر.(المناقب  خوارزمی ص 32-ینابیع الموده قندوزی باب 56- مناقب السبعون ح 70)

همانا خداوند متعال برای برادرم علی بن ابی طالب فضائلی قرار داده است که از شدت کثرت وزیادی قابل شمارش نمی شود.هرکس یک فضیلت از فضائل او را ذکر کند خداوند گناهان  گذشته آینده اورا می بخشد.وهرکس یک فضیلت از فضائلش را بنویسد ملائکه برای او استغفار می کنند مادامی که آن نوشته باقی است.وهرکس یک فضیلت از فضائلش را بشنود خداون گناهانی را که با گوش دادن مرتکب شده ببخشد وهرکس به نوشته ای که در آن فضائل علی نوشته شده نگاه کند خداوند گناهانی را که با چشم مرتکب شده می بخشد. 

کتاب فضل تورا آب بحر کافی نیست                           که تر کنم سر انگشت وصفحه بشمارم.

لبیک یا خامنه ای آقا جان ما بی صبرانه منتظرحکم شماییم تا پوزه این سفاک زمان را به خاک بمالیم.

همان گونه که پیری و ضعف، زمینه هجوم کسالت و بیماری‌ های گوناگون می‌گردد، گاهی یک گناه کلیدی است یعنی زمینه و کلید انواع گناهان دیگر می‌شود...

وقتی مهمانی میریم وغذا می خوریم با خودمون میگیم بشینیم یه خورده گپ بزنیم وتعریف کنیم .بشینیم ببینیم میزبان برا بعد شام چی برامون میاره؟؟بشینیم دور هم یه فیلم ببینیم.

وقتی میریم سینما تا آخر فیلم میشینیم.وقتی فیلم تموم میشه میگیم بشینیم بازیگرا را هم بشناسیم.

وقتی تو خونه یه فیلم (مثل جومونگ و ... وتنهایی لیلا)نشون میده وتموم میشه میگیم بذار ببینم فردا شب چی میشه.

وقتی یه مسابقه فوتبال که مرحله حذفی را بازی میکنند وقانون وقت اضافه وپنالتی داره شروع بشه با خودمون می گیم ایکاش مساوی بشن تا به پنالتی بکشه

اما........

وقتی مراسم سخنرانی 5دقیقه بیشتر بشه نق میزنیم

وقتی مراسم هیئت طول بکشه حال موندن نداریم.

وقتی میریم مسجد تا نماز تموم میشه فوری پامیشیم واز مسجد فرارمیکنیم.

یه نکته را دقت کردید؟؟؟!!!

ماهروقت به هم می رسیم سلام میکنیم ولی تو نماز آخر نماز سلام می دیم.نمیدونم ولی شاید آخر نماز آغاز رسیدن به خداست

پس وقتی به خدا رسیدی بشین یه خورده باهاش حرف بزن. سلام من را هم برسون .

برنامه سفارت انگلستان 

البته جمعه ها نماز جمعه هم میرن مخصوصا اگر خطیب جمعه  خود حضرت آقا یا آیت الله خاتمی  باشند برنامه الزامی میشه