اصرار رییس جمهور بر تطبیق شرایط فعلی با دوران صلح تحمیلی امام حسن علیه السلام با معاویه، بیش از هر چیز شخص ایشان و دولت محترم را در مظان اتهام قرار می دهد چرا که تاکنون رهبر معظم انقلاب بارها و بارها ضمن برشمردن خطوط قرمز بر لزوم یک توافق خوب با 1+5 تاکید کرده اند و مردم نیز بارها ضمن تاکید بر ایستادگی در برابر دشمن نسبت به عبور تیم مذاکره کننده از خطوط قرمز هشدارهای لازم را متذکر شده اند، پس راز و رمز تاکیدات چند باره رییس جمهور در شرایط کنونی نسبت به لزوم توافق با هر قیمت با آمریکا چیست؟
گروه سیاسی- رجانیوز: همزمان با انتشار برخی اخبار مبنی بر نهایی شدن توافق هسته ای و رعایت نشدن خطوط قرمز در مذاکرات، رییس جمهور سخنان معناداری درباره لزوم صلح با دشمن و ماجرای صلح تحمیلی امام حسن علیه السلام مطرح کرد.
به گزارش رجانیوز، آقای روحانی که پنج شنبه شب در ضیافت افطاری نهاد ریاست جمهوری برای استانداران دولت سخن می گفت، اظهار داشت: «امام مجتبی علیه السلام در شرایط حساس تاریخی امانت مسلمین را بر عهده گرفتند که امت اسلامی دچار انشقاق، افتراق و فاصله بود و تصمیم‌گیری در چنین مقطعی بسیار سخت است. البته برخی تصور می‌کنند تصمیم‌گیری برای شهادت سخت است، اما بی‌تردید تصمیم‌گیری برای صلح، سخت‌تر از تصمیم‌گیری برای جنگ است و آمادگی برای نثار آبرو مهم‌تر از نثار جان و خون در راه خدا است.»
ساعاتی بعد نیز صفحه توییتر رییس جمهور نوشت: «امام حسن(ع) به ما یاد دادند که باید به مصلحت امت و خواست مردم و جامعه توجه کرد و به نفع امت و جامعه اسلامی تصمیم گرفت.»
این روایت های معنادار و تاکیدات مکرر رییس جمهور درباره پذیرش صلح از سوی امام حسن علیه السلام در حالی صورت می گیرد که برخلاف روایت یک طرفه روحانی، صلح امام حسن علیه السلام ریشه در خیانت اطرافیان، یاران و همسر ایشان داشت بگونه ای که حضرت بواسطه عدم بصیرت و همراهی یاران و خواص، مجبور به صلح تحمیلی با معاویه شدند.
در این باره امام حسن علیه السلام درباره علت صلح تحمیلی خود با معاویه می فرمایند:
«من به این علت حکومت و زمامدارى را به معاویه واگذار کردم که اعوان و یارانى براى جنگ با وى نداشتم. اگر یارانى داشتم شبانه روز با او مى جنگیدم تا کار یکسره شود. من کوفیان را خوب مى شناسم و بارها آنها را امتحان کرده ام. آنها مردمان فاسدى هستند که اصلاح نخواهند شد، نه وفا دارند، نه به تعهدات و پیمان هاى خود پایبندند و نه دو نفر با هم موافقند. بر حسب ظاهر به ما اظهار اطاعت و علاقه مى کنند، ولى عملاً با دشمنان ما همراهند.» 1
ایشان در این باره توضیح می دهند: «معاویه به هیچ یک از وعده هایى که در برابر کشتن من به شما داده، وفا نخواهد کرد... هم اکنون گویى به چشم خود مى بینم که فردا فرزندان شما بر در خانه فرزندان آنها ایستاده و درخواست آب و نان خواهند کرد؛ آب و نانى که از آن فرزندان شما بوده و خداوند آن را براى آنها قرار داده است، ولى بنى امیه آنها را از در خانه خود رانده و از حق خود محروم خواهند ساخت. اگر یارانى داشتم که در جنگ با دشمنان خدا با من همکارى مى کردند، هرگز خلافت را به معاویه واگذار نمى کردم.»2
با این اوصاف اصرار رییس جمهور بر تطبیق شرایط فعلی با دوران صلح تحمیلی امام حسن علیه السلام با معاویه، بیش از هر چیز شخص ایشان و دولت محترم را در مظان اتهام قرار می دهد چرا که تاکنون رهبر معظم انقلاب بارها و بارها ضمن برشمردن خطوط قرمز بر لزوم یک توافق خوب با 1+5 تاکید کرده اند و مردم نیز بارها ضمن تاکید بر ایستادگی در برابر دشمن نسبت به عبور تیم مذاکره کننده از خطوط قرمز هشدارهای لازم را متذکر شده اند، پس راز و رمز تاکیدات چند باره رییس جمهور در شرایط کنونی نسبت به لزوم توافق با هر قیمت با آمریکا چیست؟
لازم به ذکر است در این باره رهبر معظم انقلاب می فرمایند:
«من به شما عرض کنم که امروز دشمن قادر نیست، امروز به برکت ملتِ هوشیاری مثل ملت ایران، به برکت افکار برانگیخته‌ای مثل افکار ملت ایران، به برکت انقلاب بزرگی مثل انقلاب اسلامی ایران، نه آمریکا و نه بزرگ‌تر از آمریکا - اگر در قدرت‌های مادّی باشد - قادر نیستند حادثه‌ای مثل حادثه صلح امام حسن را بر دنیای اسلام تحمیل کنند. این جا اگر دشمن زیاد فشار بیاورد، حادثه کربلا اتّفاق خواهد افتاد. من خدا را شکر می‌کنم که ملت ما بیدار و مسئولان ما بحمدالله بر گرد محور دین و اسلام متّفق الکلمه‌اند.» بیانات در 1 اردیبهشت 79 در مصلای تهران
همچنین امام خمینی نیز با اشاره به صلح امام حسن تاکید می کنند:
«آن صلح تحمیلى که در عصر امام حسن واقع شد، آن حکمیت تحمیلى که در زمان امیرالمؤمنین واقع شد و هر دویش به دست اشخاص حیلهگر درست شد، این ما را هدایت میکند به اینکه نه زیر بار صلح تحمیلى برویم و نه زیر بار حکمیت تحمیلى.» صحیفه امام، ج20، ص 119
منابع:
1. مجلسى، بحارالانوار، تهران، المکتبه الاسلامیه، 1393 ه.ق، ج 44، ص 147؛ طبرسى، احتجاج، نجف ،المطبعه المرتضویه، ص 157.
2. شُبَّر، سید عبدالله، جلأالعیون، قم، مکتبه بصیرتى، ج 1، ص 345-346.
